Mirroring patients – or not. A study of general practitioners and psychiatrists and their interactions with patients with depression

For mentalization theorists, implicit mentalization is a key component of all forms of therapy. However, it has been difficult to grasp and to describe precisely how implicit mentalization works. It is said to take place partly by mirroring others in posture, facial expression and vocal tone. Based on studies of imitative behaviour within linguistics and psychology, we argue that interactional mirroring is an important aspect of displaying implicit mentalization. We aimed to explore if, and in that case how, mirroring is displayed by general practitioners (GPs) and psychiatrists in consultations with patients with depression. We wanted to see how implicit mentalizing unfolds in physician–patient interactions. Consultations were video-recorded and analysed within the framework of conversation analysis. GPs and psychiatrists differed substantially in their propensity to mirror body movements and verbal and acoustic features of speech. GPs mirrored their patients more than psychiatrists in all modalities and were more flexible in their interactional behaviour. Psychiatrists seemed more static, regardless of the emotionality displayed by patients. Implicitly mirroring and attuning to patients could signify enactment of implicit mentalization, according to how it is described by mentalization theorists. We discuss reasons for the differences between GPs and psychiatrists, and their implications.
Für Mentalisierungstheoretiker ist implizite Mentalisierung das zentrale Element jeglicher Art der Therapie. Dennoch ist es bislang schwierig gewesen, die Funktionsweise impliziter Mentalisierung begreiflich zu machen und sie detailliert zu beschreiben. Es heißt, dass es zum Teil durch das Spiegeln der Haltung des Gegenübers, dessen Gesichtsausdruck sowie dessen Klang der Stimme geschehen soll. Auf Grundlage von linguistischen und psychologischen Studien zu imitativem Verhalten gehen wir davon aus, dass interaktionales Spiegeln ein wichtiger Aspekt für die Darstellung implizierter Mentalisierung ist. Wir wollten in Erfahrung bringen, ob und in diesem Fall wie sich innerhalb des Beratungssettings zwischen Allgemeinmedizinern (AM) oder Psychiatern und Depressionserkrankten das Spiegeln darstellt und so, über den Weg der Arzt-Patienten Beziehung, verstehen, wie sich implizite Mentalisierung äußert. Die Treffen wurden per Videoaufzeichnung festgehalten und über eine Konversationsanalyse ausgewertet. AMs und Psychiater unterschieden sich dabei erheblich in ihrer Neigung, Körperbewegungen sowie verbale und akustische Merkmale der Sprache zu spiegeln. AMs spiegelten ihre Patienten in jeglicher Hinsicht mehr als die Psychiater und sie waren wesentlich flexibler in ihrem Beziehungsverhalten. Psychiater erschienen, ungeachtet der vom Patienten jeweils geäußerten Emotionen, eher statisch. Implizites Spiegeln sowie das sich einstellen auf den Patienten induzieren womöglich implizites mentalisieren - ganz im Sinne der Mentalisierungstheoretiker. Darüber hinaus werden die Gründe für die Unterschiede zwischen AMs und Psychiatern sowie die sich daraus ergebenden Konsequenzen diskutiert.
Para los teóricos de la mentalización, mentalización implícita es un componente clave en toda forma de terapia. Sin embargo, ha sido difícil captar y describir en forma precisa cómo ésta trabaja. Se dice que ocurre en parte al reflejar a otros en posturas, expresiones faciales y tono vocal. Basándonos en estudios de conducta imitativa en lingüística y psicología, argumentamos que la reflexión interaccional es un aspecto importante en mostrar mentalización implícita. Nuestro objetivo es explorar si y cómo los médicos generalistas y los psiquiatras emplean esta técnica con pacientes deprimidos, para ver cómo la misma se despliega en estas interacciones. Se grabaron consultas y se analizaron dentro del marco de trabajo de análisis de la conversación. Hay una diferencia sustancial entre los médicos generalistas y los psiquiatras en su propensión a reflejar los movimientos del cuerpo y las características acústicas del habla. Es mayor en los m médicos generalistas en todas las modalidades y fueron más flexibles en su conducta interaccional. Los psiquiatras fueron más estáticos, sin tomar en cuenta la emocionalidad que sus pacientes mostraron. Adaptarse a los pacientes y reflejar sus emociones podría significar aprobación de la mentalización implícita, de acuerdo como los teóricos la han descrito. Exponemos sus ‘pros’ y las implicaciones de las diferencias entre médicos generalistas y psiquiatras.
Per i teorici della mentalizzazione, la mentalizzazione implicita è un componente chiave in tutte le forme di terapia. Tuttavia, è difficile individuare e descrivere con precisione come la mentalizzazione implicita funzioni. Si è detto che, in parte, essa ha luogo nel rispecchiare l’altro nella postura, nell'espressione del viso, nel tono vocale. Sulla base di studi relativi al comportamento imitativo entro la linguistica e la psicologia, si afferma che il rispecchiamento interazionale è un elemento importante nel dare evidenza alla mentalizzazione implicita. Il nostro obiettivo è comprendere se, e in tal caso come, il rispecchiamento è presentato da medici generici (GPs) e da psichiatri nelle consultazioni con i pazienti depressi, così da osservare come la mentalizzazione implicita si dipana nelle interazioni medico-paziente. Le consultazioni sono state video registrate e analizzate entro il modello dell’analisi della conversazione. GPs e psichiatri differiscono sostanzialmente nella loro propensione a rispecchiare i movimenti del corpo e le caratteristiche verbali e acustiche del discorso. I GPs rispecchiano i loro pazienti più di quanto facciano gli psichiatri in tutte le modalità e risultano più flessibili nel loro comportamento interazionale. Gli psichiatri sembrano più statici, indipendentemente dalla emotività mostrata dai loro pazienti.
Selon les théoriciens de la mentalisation, la mentalisation implicite est une composante-clé de toutes les formes de thérapie. Il a cependant été difficile, jusqu’à présent, d’appréhender et de décrire précisément la façon dont la mentalisation implicite opère. On dit qu’elle se manifeste en partie dans la réponse en miroir donnée aux autres (posture, expression faciale et ton de la voix). Nous fondant sur des études des comportements imitatifs dans le champ de la linguistique et de la psychologie, nous avançons ici l’argument que le comportement interactionnel en miroir est un des aspects de la manifestation de la mentalisation implicite. Nous souhaitions savoir si (et si c’est le cas, comment) les médecins généralistes (GPs) et les psychiatres expriment des comportements en miroir lors de consultations avec des patients dépressifs afin de voir comment la mentalisation implicite se déroule dans ces interactions physicien-patient. Les consultations ont été filmées et analysées selon la méthode de l’analyse conversationnelle. Les GPs et les psychiatres se différencient de manière substantielle dans leur propension à adopter une attitude en miroir envers les mouvements du corps et les figures de style verbales. Les GPs répondent davantage en miroir que les psychiatres pour toutes les modalités et se montrent plus flexibles dans leurs comportements interactionnels. Les psychiatres apparaissent plus statiques quel que soit le type d’émotions exprimé par les patients. Le comportement en miroir implicite et l’adaptation aux patients pourraient signifier la mise en acte d’une mentalisation implicite, selon les théoriciens de la mentalisation. Nous débattons dans cet article des raisons des différences entre GPs et psychiatres et des implications de ces différences.
Για τους θεωρητικούς της ψυχικοποίησης (mentalization), η άδηλη ψυχικοποίηση αποτελεί βασικό συστατικό όλων των μορφών θεραπείας. Είναι, όμως, δύσκολο να κατανοηθεί και να περιγραφεί πώς ακριβώς λειτουργεί η άδηλη ψυχικοποίηση. Έχει υποστηριχθεί ότι λαμβάνει χώρα εν μέρει μέσω της κατοπτρικής αντανάκλασης των άλλων μέσα από τη στάση του σώματος, την έκφραση του προσώπου, και τον τόνο της φωνής. Με βάση τις μελέτες της μιμητικής συμπεριφοράς στη γλωσσολογία και στην ψυχολογία, υποστηρίζουμε ότι η διαδραστική αντανάκλαση είναι ένας βασικός τρόπος μέσα από τον οποίο παρουσιάζεται η άδηλη ψυχικοποίηση. Στόχος μας ήταν να διερευνήσουμε εάν και πώς εμφανίζεται η αντανάκλαση στην κλινική πρακτική των γενικών ιατρών και των ψυχιάτρων με ασθενείς με κατάθλιψη, για να δούμε πώς η άδηλη ψυχικοποίηση εκτυλίσσεται σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις γιατρού-ασθενή. Βιντεοσκοπήθηκαν συνεδρίες και αναλύθηκαν με τη χρήση της ανάλυσης συνομιλίας. Οι γενικοί ιατροί και οι ψυχίατροι διέφεραν σημαντικά στην τάση τους να αντανακλούν τις κινήσεις του σώματος όπως και τα λεκτικά και ακουστικά χαρακτηριστικά του λόγου. Φαίνεται ότι οι γενικοί ιατροί αντανακλούν τους ασθενείς περισσότερο από τους ψυχιάτρους σε όλα τα επίπεδα αλληλεπίδρασης και ήταν πιο ευέλικτοι στην αλληλεπιδραστική συμπεριφορά τους. Οι ψυχίατροι φαίνονταν περισσότερο στατικοί, ανεξάρτητα από το συναίσθημα που εξέφραζαν οι ασθενείς τους. Η έμμεση αντανάκλαση και η εναρμόνιση με τους ασθενείς θα μπορούσε να αποτελεί εκδραμάτιση της άδηλης ψυχικοποίησης, σύμφωνα με τον τρόπο που περιγράφεται από τους θεωρητικούς της ψυχικοποίησης. Συζητάμε τους λόγους και τις επιπτώσεις που προκύπτουν από τις διαφορές μεταξύ του των γενικών ιατρών και των ψυχιάτρων.